Zeki Demirkubuz, Türk sinemasının en özgün ve cesur yönetmenlerinden biri olarak tanınır. 1994 yılında çektiği "C Blok" filmiyle sinema dünyasına adım atan Demirkubuz, o tarihten itibaren kendi sinemasal dilini ve felsefesini oluşturarak benzersiz bir duruş sergilemiştir. Onun sineması, insan ruhunun derinliklerini, bireyin varoluş sancılarını ve toplumsal meselelerin birey üzerindeki etkilerini sorgulayan bir yapıya sahiptir.
Demirkubuz, sinemayı bir arayış ve sorgulama biçimi olarak görür. Onun filmleri, genellikle “insanın karanlık yanları” üzerine eğilir ve ahlak, suç, pişmanlık, sevgi, ihanet gibi kavramları derinlemesine işler. Özellikle Dostoyevski, Kafka ve Camus gibi edebiyat devlerinden etkilenmiş olması, eserlerine felsefi bir derinlik katar. "Yazgı" (2001), "Masumiyet" (1997) ve "İtiraf" (2001) gibi filmlerinde bireyin yalnızlığı ve kaderle olan ilişkisi ele alınır. Minimalizm ve içsel bir derinlik üzerine kurulu bir sinema anlayışı benimser. Onun sineması, ticari kaygılardan uzak, tamamen yaratıcı özgürlüğün izlerini taşır.
Demirkubuz'un kurgusu, çoğunlukla olay örgüsünden çok karakterlerin ruh hallerine odaklanır. Bu nedenle, onun filmlerinde “dramatik olaylar” yerine, karakterlerin yaşamdan kaçışları ve içsel çatışmaları ön plandadır. Çoğu filminde, uzun çekimler ve doğal ışık kullanımı dikkat çeker. Kameranın durağanlığı, seyirciye karakterlerin psikolojisine daha derinden nüfuz etme imkanı tanır. Teknik olarak, genellikle dar bütçelerle çalışmayı tercih eder. Bu, filmlerine daha gerçekçi bir atmosfer kazandırır. Oyuncu yönetiminde de oldukça başarılı olan yönetmen, profesyonel ve amatör oyuncuları bir araya getirerek izleyiciye samimi ve doğal bir performans sunar.
Zeki Demirkubuz'un filmleri, zengin bir tema çeşitliliği sunar; ancak çoğunda ortak olan unsur, insanın kusurlu ve karmaşık doğasıdır. Filmlerinde genellikle anti-kahramanlar yer alır. Bu karakterler, toplumun dayattığı normlara meydan okuyan, ancak kendi içsel çatışmalarıyla da başa çıkmaya çalışan bireylerdir.
"Masumiyet" filmindeki Yusuf ve Bekir karakterleri, hayatlarının kontrolünü kaybetmiş ve kendilerini yalnızlık içinde bulan bireylerdir. "İtiraf" filminde, ilişkilerdeki güvensizlik ve kıskançlık temaları yoğun bir şekilde işlenir.
Demirkubuz, filmlerinde kullandığı derin felsefi altyapı ve minimalist yaklaşımıyla Türk sinemasına farklı bir soluk getirmiştir. Ana akımın dışında kalarak bağımsız sinema yapmayı tercih etmesi, onu benzersiz bir konuma yerleştirir. Onun filmleri, sinema eleştirmenleri ve akademisyenler tarafından sıkça tartışılan ve takdir edilen eserlerdir. Onun sineması, seyirciden sabır ve dikkat talep eder. İzleyiciyi rahatsız etmekten çekinmez, çünkü onun amacı bir şeyleri sorgulatmak ve düşünmeye sevk etmektir.